Prosim, Marek, na kolację,
Czym nasza chata bogata,
I choć przechlana wypłata,
Czym mamy, to się podzielim!
Wiesz, że drzwi nasze otwarte,
Przez co i z farby odarte.
Kijami to łubudubu,
Same oszusty, złodzieje...
I choć my jesteśmy prości,
Nawet uczony zagości
I rację pijakom przyzna,
Bo jedna nasza ojczyzna.
Podzielić się nie dajmy,
Na barykady ruszajmy...
Lud niby to się jednoczy,
Nazajutrz do gardeł skoczy,
Takie odwieczne przywary.
I choćby młody czy stary,
Nawzajem brat bratu wilkiem,
Od ochlajów takie wieści,
Że mój łeb je ledwie mieści.
Strach ogarnia na te czasy.
Choć sklepy pełne kiełbasy,
Wszelako dzięki mej babie,
Wciąż mi kracze: nie chlaj, drabie!
Wkurwiony z chaty się zmyłem,
Do dziś się nie pojawiłem.
Nie róbta tu bałaganu,
Woda z wiadra, a nie z kranu,
W suterenie wygód nie ma,
A mój chłop to kawał lenia.
Co najwyżej sprzedam kosę,
Za fraki i w chuj wyniosę…
Dupę skopię, w łeb przywalę,
Wpierdol spuszczę, wsio krochmalę.
Daj flachę, wlejem do wina,
Bo zbyt dużej mocy ni ma,
A tak wzmocnimy tę zupę.
Mam do pogadania z tobą,
Bo węgiel miałeś mi zrzucić,
W zamian poszedłeś się upić.
Chociaż zaliczkę dostałeś,
Więcej się nie pokazałeś,
Taka to z tobą współpraca,
Wciąż na bańce lub masz kaca.
Za mało, człowieku, znaczysz,
Uważaj – bo się rozkraczysz,
Chcesz trafić na komisariat?
Albo w kaftan – jako wariat?
Siedź mi jeden z drugim cicho!
I nie możesz tego pojąć,
Że z tronu niełatwo jest zdjąć.
A jak przyjdzie zawierucha,
Jeden drugiego wyrucha,
Wyjdą miernoty chuj wie skąd...
Robotnicy chcieli zmiany,
To i macie to, co mamy.
Panta rhei,
Zatem pan polej…
I choć czuję, że mnie muli,
Urlop mam aż do Trzech Króli.
Na odchodne wam zaśpiewam,
Kto przeciwko mnie – olewam,
Bowiem nikt mi nie podskoczy,
Bo jak co, dupę umoczy.
Cwaniara i lampucera,
Dla niej li tylko kariera.
Poza nią nikt się nie liczy,
Oskubie, jeszcze podliczy,
A zamknijta wreszcie mordy!
Spać mi się, do cholery, chce!
|
LUB ZOBACZ WIĘCEJ:
|